Në fund të fundit Zoti është ai që vendos për të gjitha, kush jemi ne që të zihemi me të?
Kur isha shtatzënë në javën e 30-të, kuptova se kisha kolesterazën obstetrike (OC) një gjendje që ndikon në lëngje e bile edhe në mëlçi. Si rezultat, toksinat mund të krijojnë dhe të hyjnë në rrjedhën e gjakut duke shkaktuar komplikime të rënda për nënën dhe fëmijën. Unë mbaja medikamentin menjëherë dhe thash te bëja teste javore gjaku për te monitoruar ashpërsinë e problemit.
Një nga simptomat kryesore të OC është kruajtja intensive dhe kronike. Unë kurrë nuk kam ndjerë ndonjë gjë të tillë në jetën time. Ishte sinqerisht e padurueshme. Ndonjëherë unë ndjeva sikur kishte krimba që zvarriteshin nën lëkurën time dhe pa marrë parasysh se çfarë bëja, nuk mund të bëja ndonjë lehtësim.
Kam pasur shumë netë pa gjumë pas diagnozës time, pjesërisht për shkak të kruarjes dhe pjesërisht për shkak të shqetësimit, tregon ajo për Kidspot, transmeton Gazeta Shneta.
Gratë me cholestasis janë rreth 5 herë më shumë gjasa të kenë një fëmijë të lindur të vdekur, dhe kam gjetur këto statistika tmerrësisht shqetësuese. Duke u diagnostikuar me OC gjithashtu do të thotë se unë ndoshta do të jem e detyruar disa javë para datës time të duhur të shtrihem në spital.
Kjo në vetvete më dërgoi në një panik, pasi unë mund të ndieja ëndrrën time për të pasur një lindje të natyrshme, pa ilaçe.
Diku në javën e 37-të, kisha akupunkturë çdo ditë të dytë dhe shkova në klasa të yogas çdo ditë në një përpjekje për të sjellë lindjen time në mënyrë natyrale. Unë u përpoqa, bëra pothuajse gjithçka edhe piva çajin e gjetheve të mjedrës 3 herë në ditë! Por asgjë nuk dukej se funksiononte, kështu që në javën e 38-të unë u pranova në spital për një induksion.
Mjekja jonë ishte shumë mbështetëse. Ajo e dinte se Beni dhe unë po shpresonim për një lindje të natyrshme nëse ishte e mundur, kështu që kuptoi plotësisht ngurrimin tonë për të filluar të provonim metoda të tjera të induksionit. Ne shkuam që të flemë herët atë mbrëmje, me shpresë se do të lind gjatë natës, por ndodhi krejt e kundërta.
Në fakt kjo grua kaloj 4 ditë rresht në spital duke pritur që të lindte, dhe pikërisht në ditën e fundit të përpjekjeve të saj, mirëpo ja cfarë ndodhi.
“Papritmas, unë isha e tronditur nga mjeku ynë që shihej se kishte një solemnitet. Ajo më tha se placenta nuk po dilte dhe se unë do të duhej të kisha një anestetikë epidurale ose të përgjithshme në mënyrë që të hiqej manualisht. Unë kam qenë i bindur se unë nuk dua një epidural, kështu që unë zgjodha për një anestezi të përgjithshme.
Kur mbaroi procedura, ndjeva shumë dobësi. Unë kisha humbur aq shumë gjak gjatë operacionit dhe kisha nevojë për një transfuzion gjaku. Rreth 2 litra gjak duhet të zëvendësoheshin gjatë ditës. Isha krejtësisht e habitur që e mora fuqinë time aq shpejt dhe u lehtësova që të gjitha kthesat e lindjes më në fund kanë përfunduar.
Unë nuk kisha lindur ashtu siç kisha shpresuar por falë Zotit, Mia është shëndosh e mirë, në fund të fundit është caktim i Zotit, kush jemi ne që të luftojmë me të? /Gazeta Shneta/