Në thellësitë e Antarktikut, dimri polar po zbriste. Një ekip eksplorues e dinte se kanë për t’u përballur me muaj të errësirës, stuhive të dëborës dhe ngricave ekstreme. Ata kishin udhëtuar 36 ditë nga deti i Rusisë, duke u larguar më 5 nëntor 1960, dhe anija nuk do të kthehej për një vit tjetër.
Midis tyre ishte edhe kirurgu 27-vjeçar Leningrad Leonid Ivanovich Rogozov, i cili ndjeu një ndjenjë të tmerrshme, një dhimbje e mprehtë përshkoi barkun e tij shkruan Medical Online, transmeton Gazeta Shneta.
Ai vendosi të kryejë një apendikektomi mbi veten e tij, duke përdorur një llambë, një pasqyrë dhe vetëm një injeksion të anestezisë Z. Rogozov dhe 11 të tjerë kishin ndërtuar një bazë polare, në brendësi të Schirmacher Oasis, dhe tani ishin duke pritur që dimri të kalonte në mënyrë që ata të mund të shkonin në shtëpi.
Por më 29 prill 1961, ai shkroi në ditarin e tij: ‘Duket se unë kam apendiksin’ ‘Por unë jam duke e mbajtur vetën, madje edhe duke u qeshur. Pse frikësoheni miqtë e mi? Kush mund të jetë ndihmë? “Shpejt, megjithatë, ai u sëmur rëndë. Ai ishte i dobët, i mërzitur dhe ndjeu dhimbje të ndjeshme në pjesën e sipërme të barkut të tij.
Operacioni i tij mendohet të jetë rasti i parë i suksesshëm i dikujt që kryen një operacion për veten jashtë spitalit, pa specialistë të tjerë mjekësorë dhe nuk kanë mundësi të ndihmës së jashtme.
Një ditë më vonë, më 30 prill, simptomat e tij u bënë të padurueshme, ai e dinte se duhej të vepronte. Temperatura e tij po fluturonte, ai vjellte shpesh dhe dhimbja ishte aq e keqe sa as me fjalë nuk mund t’a përshkruente në ditarin e tij.
Ai i udhëzoi anëtarët e ekipit të tij që të mblidhnin një teatër të improvizuar operacional dhe të lëviznin gjithçka nga dhoma e tij, duke lënë vetëm shtratin e tij, dy tryeza dhe një llambë. Ai i caktoi asistentët që t’i dorëzonin instrumentet, ta vendosnin llambën dhe të mbanin një pasqyrë që ai kishte planifikuar të përdorte për të parë se çfarë po bënte. Një anëtar tjetër i ekipit u udhëzua të qëndronte si një rezervë, në rast se ndihmësit e tjerë u bënë të përzier. Ai i mësoi ekipit të tij se si ta injektonin atë me barnat që kishte përgatitur dhe si të ofronte ventilim artificial në rast se do të humbte vetëdijen.
Pastaj, ai i dha ekipit të tij një larje kirurgjikale, dezinfektoi duart e tyre dhe vuri dorashka të gomës për ta. Në orën 2 të mëngjesit, ai injektoi muret e tij të barkut me anë të anestezisë lokale, i vetmi lehtësim dhimbje që ai ishte në gjendje.
Rogozov u kthye në Rusi një vit më vonë. Kur u pyet për kryerjen e një operacioni në vetvete, ai tha se ishte ‘një punë si çdo tjetër’, ndërkohë që herë pas here përdorte pasqyrë, kryesisht ai punonte nga ndjenja, por pas 40 minutash filloi të ndjehej i dobët dhe vuante marramendje dhe duhej të merrte pushime të shkurtra.
Kur e kapja gjilpërën dhe e dhashë injektimin e parë, në njëfarë mënyre automatikisht u futa në mënyrën e veprimit dhe prej asaj pike unë nuk vura re asgjë tjetër, ndërsa ai ishte shumë i zbehtë dhe natyrisht i lodhur përfundimisht hoqi shtojcën e fryrë dhe e qepi veten.
Pas një jave ai hoqi qepjet e tij. Pa dyshim, brenda dy javësh, ai ishte në gjendje të kthehej në detyrat e tij normale në bazë. Më shumë se një vit më vonë, ekipi u largua nga Antartida dhe më 29 maj 1962 ata arritën në portin e Leningradit. Z. Rogozov u kthye për të punuar në klinikën e tij të nesërmen, dhe punoi në Departamentin e Kirurgjisë së Përgjithshme të Institutit të Parë Mjekësor të Leningradit për pjesën tjetër të jetës së tij. Por, në vend që të mbulojë mantelin e tij si trofe, zoti Rogozov thuhet se ka hedhur poshtë çdo lavdërim të asaj që ndodhi në Antarktik. Kur merret në pyetje për këtë, thuhet se përgjigjja e tij ishte shumë modeste: ‘Një punë si çdo tjetër, një jetë si çdo tjetër’.