”Isha shtrirë në shtratin e spitalit disa orë pasi kisha lindur djalin tim të parë dhe doja aq shumë të prekja stomakun tim. Për herë të parë në pothuajse 10 muaj, ishte bosh. Djali që kisha mbajtur për një kohë të gjatë ishte shtrirë në një tavolinë, duke u vështruar nga pediatri i tij dhe unë mund të ndieja se ku ndodhej ai”, kështu e filloj rrëfimin Katie Smith për Mom.me transmeton Gazeta Shneta.
E vendosa dorën mbi fustanin tim të spitalit dhe shikoja poshtë në barkun tim – ishte sikur nuk isha qenë shtatzënë kurrë më parë. Kam fotografuar veten shtrirë në shtrat në anën time të preferuar dhe duke u kthyer për të arritur diçka jashtë zonës time që do të jetë në të majtën time. Kishte kaq shumë gjëra shtesë që po ndodhnin në mes të lindjes time, unë nuk mund të shikoja veten ende të zhveshur. Ndihesha çuditshëm.
Pastaj e ngrita lart dhe e vura re se fëmija im kishte një mjekër të zbrazët si babai i tij dhe unë dhe harrova të gjitha dhimbjet në barkun tim. Të brendshme rrjete çiftëzoheshin me aq shumë rrjedhje të gjakut, lëngjeve dhe pecetave maxi që ngjanin me pelena, më bëri të ndihesha sikur dëshiroja të zvarritem nga trupi im dhe të dalë në një trup të ri.
Mendova se po të laja flokët, të nuhatesha sapunin tim të preferuar dhe të veshja pizhamat që ishin të miat, do të isha mirë. Por jo me të vërtetë. Askush nuk ju tregon se sa gjaku del aktualisht. Kur i thashë diçka mjekut tim për këtë, ajo tha: “Do të kalojë për gjashtë javë apo më shumë”. Gjashtë javë. Pas lindjes, mbeteni me pjesë të trupit të buta dhe më shumë gjak se sa mund të mbani.
Ju jeni të rraskapitura, por gjumi ndihet i pamundur për shumë arsye: Ju jeni ende aq e lënduar nga të gjitha që trupi juaj ka kaluar dhe adrenalina që nxiton përmes sistemit tuaj, edhe nëse fëmija juaj është duke fjetur. Nuk ka asgjë si një pozitë e rehatshme dhe nganjëherë keni ende kontraktime disa ditë pasi fëmija juaj ka lindur. Mbajtja e pelenave sanitare për disa muaj në një kohë mund të çojë në skuqje dhe infeksione maja.
Nëse keni infermiere apo jo, gjinjtë tuaj bëhen kaq të zhytur dhe lënduar saqë ju pyesni veten nëse ndonjëherë do të jeni në gjendje të përdorni armët tuaja siç duhet, ose të vishni një sytjena që nuk ndihet si një rrip i drejtë përsëri.
Ecja është e vështirë, ngasja është e vështirë, gjumi është i vështirë dhe shkuarja në banjo është e mallkuar. Dhe ato banjot e rekomanduara të sitzit vënë shumë presion mbi vaginën tuaj, unë nuk e di se si dikush mund të rri atje për më shumë se disa sekonda.
Ajo që gratë kanë nevojë pas lindjes është që të zhyten në një banjë të bukur të nxehtë disa herë në ditë, por kush ka kohë për këtë? Mbaj mend se infermierja ime më thoshte të qëndroj në dush dhe të përdor kokën e dushit duke u mbështetur te muri për të marrë ndonjë lehtësim. Problemi është, nuk ka shumë kohë për të. Dhe përsëri, duke qëndruar për më shumë se disa minuta mund të jetë tronditëse.
Duke vënë rrobat ndihesh sikur dikush po fërkon në lëkurën tënde me letër zmerile. Asgjë nuk përshtatet ose ndihet e drejtë. Ju jeni të mëdhenjë në vende ku keni qenë gjithmonë të vegjël dhe nëse keni qenë në xhinse që përshtaten në prapanicë dhe në këmbë, por janë zhuritur në bel, ai boshllëk mbushet përgjithmonë, madje edhe kur humbni të gjithë peshën e foshnjës.
Askush nuk më tha se do të ndihesha në këtë mënyrë. Se trupi im do të ndihej sikur të ishte vënë në një blender dhe koha e shërimit nuk ishte vetëm disa javë, por më shumë si disa muaj … ose vite.
Ne i duam të sapolindurit dhe jemi aq të fokusuar në to – duke i mbajtur ata gjallë, duke mbijetuar ditën dhe duke fjetur – se nuk kemi shumë kohë për t’u ankuar për figurën tonë, për të parë trupat tanë, ose për të ndaluar dhe për të pushuar siç duhet.
Por nuk më intereson kush jeni – pasi të keni një fëmijë, ju nuk shikoni, ndjeni apo nuhasni njëjtë. Mund të jetë tronditëse të shikosh veten dhe të shohësh një gjini më të trashë, kurba të thyera dhe shenja të shtrirjes që duken sikur duhet të jenë të dhimbshme. Dhe kjo nuk do të thotë që ju jeni e kotë, do të thotë që jeni njerëzor. Kur ndjeva të gjitha këto ndjenja mbi 14 vjet më parë, kur kisha lndjen e parë, ndihesha vetëm.
Askush nuk ka folur për mënyrën se si e kanë kaluar këtë përgjithmonë ose se si stomaku juaj do të dukej si një tullumbace e deflatuar. Askush nuk përmendi se sa e dhimbshme do të ishte të shëtisje në kuzhinë duke mbajtur të porsalindurin kur ishit në shtëpi vetëm me ta për herë të parë. Nuk kisha asnjë ide që unë do të qaja duke u përpjekur të vishem për shëtitjen time të parë publike, sepse asgjë nuk përshtatet dhe unë dëshiroja aq shumë dëshpërimisht të ndieja një copëz të vetes time të vjetër.
Unë kurrë nuk e dija se sa e vështirë do të ishte. Pra, nëse ndihesh e papërpunuar dhe sikur nuk do të kthehesh tek vetja, mendërisht apo fizikisht, unë jam këtu për t’ju thënë se është e vështirë, ajo ju thith dhe nuk jeni vetëm.
Të gjitha ato gjëra që ndjeni dhe përjetoni ju bëjnë plotësisht normale. Do të filloni të ndjeni ndonjë ndjenjë të vetes suaj të vjetër përsëri, por është një proces shumë i ngadalshëm. Vetëm qëndroni aty. / Gazeta Shneta