Ndonjëherë kemi nevojë për një thirrje ekstreme të zgjimit për t’na ndihmuar të gjejmë një perspektivë të re.
”Në mars të vitit 2016, jeta ime u ndryshua përgjithmonë. Po prisja lindjen e djalit, një vëlla i vogël për vajzën time Lehnae, 13 muajshe dhe një mrekulli e dytë e lindjes për mua në moshën 37 vjeç.”
”Por burri im Rhylan dhe unë kishim më pak se 24 orë së bashku para se “Treni i Kancerit” të më merrte”, tregon Ferrah për të cilën shkruan Kidspot transmeton Gazeta Shneta.
Mëngjesin pasi djali im u lind, unë u diagnostikova me fazën agresive 3b, Karcinoma Ductal invazive të klasës 2 – që në opinion njihet më shumë si kanceri i gjirit. Një goditje dërrmuese në një kohë që duhej të ishte e mbushur vetëm me lumturi dhe gëzim.
Por, para se të dija edhe për atë që më kishte kapluar në gjoks, jeta ime tashmë ishte ngadalësuar dhe heshtur.Marrëdhënia ime po më vriste nga brenda dhe unë po lejoja që kjo të ndodhte.
E di që unë nuk jam vajza e parë që qëndroj shumë gjatë në një marrëdhënie toksike, dhe sigurisht që nuk do të jem e fundit. Më e keqja e të gjithave – unë e shihja se ajo ishte prishur që një kohë shumë të gjatë – kështu që unë buzëqeshja rrejshëm dhe e detyroja veten të përshtatem.
E injorova zërin tim të brendshëm dhe e lejova të më qonte në nënshtrim. Unë po dilja nga dashuria me të, por unë kisha kohë që më parë që nuk e doja veten – dhe kështu filloi problemi im.
Duke qenë e diagnostikuar me kancerin e gjirit ishte çekiçi i fundit që më në fund ra në themelin tonë të shkatërruar. Që nga minuta, kur ai dëgjoi fjalët “keni kancer” u largua, ndërsa unë u rrethova nga miqt e mi dhe familjarë.
Ata u siguruan se kisha gjithçka që më duhej të kujdesesha për veten dhe foshnjat e mia dhe të përqëndrohesha në kancerin dërrmues. Vetëm dhjetë ditë pas trajtimit, u desh të ndërprisja gjidhënien.
Menjëherë pas kësaj, humba flokët – jo vetëm në kokën time, por kudo. Unë isha duke u përpjekur për të përballuar diagnozën, trajtimin e saj dhe efektet e menjëhershme në trupin tim, për të mos përmendur që unë po shërohesha nga një lindje me prerje cezariane.
Duke u kujdesur për dy foshnje dhe duke parë shpresat e mia në “ndoshta vjen fati i mirë ndonjëherë” të zbehen, u desh shumë durim dhe këmbëngulje, por me ndihmën e shumë njerëzve të besueshëm, unë zgjodha një rrugë të re në “zgjedh aventurën tënde” dhe rishkruaja historinë time me një beism të ri “ndoshta vjen fati i mirë ndonjëherë” edhe si nënë e vetme.
Të qenit një mama e vetme është e vështirë. Mjerisht ka një stigmë për nënat e vetme. Në të vërtetë shumë stigma. Dhe para se të bëhesha një mama e vetme, kurrë nuk kisha dashur të bëhesha një e tillë.
Unë nuk e njihja ndonjë mama të vetme në jetën time. Sepse ajo që kam zbuluar që kur u bëra një nënë e vetme, është se unë jam versioni më i lumtur i vetes sime se që kam qenë ndonjëherë dhe unë jam e sigurtë se unë nuk jam vetëm në këtë luftë.
Mësimi më i rëndësishëm që kam mësuar këto dy vitet e fundit, përveç që sigurohuni që të planifikoni shëndetin tuaj fizik, emocional dhe mendor si një përparësi, është se nuk duhet t’i mbani me zor gjërat që nuk ‘shkojnë’.
Besojuni njerëzve të duhur, hapni veten deri te Universi dhe hiqni dorë nga kontrolli i detajeve të vogla që nuk kanë rëndësi në pikturën e madhe të gjërave.
Kanceri mbylli disa dyer në jetën time, por nuk ishin vetëm dritaret që u hapën – tavani u ngrit dhe pashë një qiell aq të kaltër me mundësi të pafundme … dhe kam në plan të eksploroj sa më shumë që të jetë e mundur.
– Farrah është një nënë, një luftëtare dhe një e mbijetuar. / Gazeta Shneta