A është kancer? Unë duhej t’i thoja djalit tim, “Unë nuk e di.” Nuk ka asnjë trajtim. Neve na thanë mjekët të shkojmë në shtëpi dhe të jetojmë jetën me djalin për aq kohë sa ka mbetur”.
Kam tre fëmijë të lumtur, të shëndetshëm dhe sipas të gjitha standardeve fëmijë të përsosur thotë ajo për Lovewhatmatters, përcjell Gazeta Shneta.
Derisa një ditë nga shkolla e Zach më mori infermierja e shkollës …
Ajo tha se djali kishte një dhimbje koke. Unë ndoqa rregullin tonë standard: Do i kaloj, pasi nuk ka ethe nuk e mora për shqetësim.
Për dy ditë rresht, ai më tha se sytë dhe veshët e tij kishin krijuar një ndenjë të çuditshme, por supozova se ishte alergji sezonale dhe i sjella një kompresorë.
Mbrëmjen e së premtes ne ishim në lojën e futbollit të motrës së tij binjake. Kur vështrimin ma mori Zach që mbante kokën në mënyrë të quditshme dhe e pyeta nëse mund të shihte lojën në atë mënyrë….derisa dicka më trembi me Zach kur filloi të ketë lëvize të shpejta dhe të c’rregullta ku u detyruam të thërrasim ambulancën.
Pas një CT të kokës brenda një ore u kthyen mjekët në dhomë dhe thanë: “Ekziston një masë në trurin e tij”.
Zach më pyeti: “A është kancer?” Nëna ime kishte vdekur vetëm 2 javë më parë nga kanceri, kështu që ky ishte një mendim shumë i qartë. Unë duhej t’i thoja: “Unë nuk e di.”
Babai i tij kishte një tronditje të fortë dhe Zach më tha: “A është vërtet keq apo babai po reagon shumë?” Unë u përgjigja, “ndoshta pak nga të dyja”.
Në ditën e tretë na u tha që masa ka të ngjarë të jetë një angioma kavernoze. Ishte një keqformim i enëve të gjakut me të cilin ai me sa duket kishte lindur.
Fatkeqësisht, ai jo vetëm që e kishte një të tillë, por ishte në sistemin e tij të trurit dhe në një lokacion jo funksional. Nuk kishte asnjë mënyrë për ta nxjerrë atë pa shkaktuar më shumë dëme, dhe nuk kishte trajtim tjetër përveç heqjes kirurgjikale.
Na u tha të shkonim në shtëpi dhe të jetonim jetën aq sa i kishte mbetur.
Brenda 24 orësh pasi u kthyem në shtëpi, ai kishte një gjakderdhje të dytë katastrofike. Ndikoi në anën e djathtë të fytyrës së tij dhe në anën e majtë të trupit të tij.
Ai nuk mund të ecë, të flasë, të shohë ose të dëgjojë. Gjithçka po mbyllej me shpejtësi.
Ndërsa Zach ishte në terapi, unë isha e zënë në internet duke mbledhur informacione në lidhje me sëmundjen. Unë nuk pranova të faktin që nuk kishte trajtim për Zach.
Gjeta një grup të quajtur, Angioma Alliance. Ata po mbanin një konferencë shkencore në Washington DC.
Përmes këtij grupit arrita ta promovoj më tej sëmundjen e tij dhe kisha mbledhur fonde të nevojshme.
Deri më tani, Zach ka pasur 8 operacione në sy dhe një shartim nervor të kryqëzuar prej 2 pjesësh për të provuar të rivitalizojë fytyrën.
Është më mirë, por prapëseprapë ka një paralizë. Ai ka humbje të pjesshme të dëgjimit dhe një sërë çështjesh emocionale dhe psikologjike që vijnë me një dëmtim të trurit të kësaj madhësie.
Ai ka disa humbje të aftësive të shkëlqyera motorike, por ai mund të vrapojë. Ai duhej të hiqte dorë nga sportet e kontaktit. Ai ishte një lojtar futbolli…Ai goxha u përball me një krize të jetës së mesme qysh në moshën 10 vjeçe!
Ai duhej të ripërcaktonte kush dhe çfarë ishte. Dhe ai e bëri vet atë.
Kishte një kohë që nuk e dija nëse do të kishte nesër, e lëre më një vit tjetër … apo guxoja të them një të ardhme me të? Por ndërsa rri këtu sot, shoh se tani kam 3 fener dritë që shkëlqejnë në drejtime të ndryshme.
Vetëm se jeta nuk rezulton ashtu siç e prisni kjo nuk do të thotë se nuk mund të jetë e shkëlqyeshme. Ata po më mësojnë të jem mirënjohëse për sot, dhe te shpresoj për nesër. Dhe kjo është e mjaftueshme./Gazeta Shneta/