Djali im me Sindromin Down nuk ishte aspak e frikshme, në fakt ishte e mrekullueshme, thotë babai i foshnjës që jeton në Australi.
Në skenën rutinore të 18 javëve, Danica dhe unë kuptuam se ne prisnim një djalë tjetër – fëmija ynë i parë, Ari, ishte 15 muaj në atë kohë dhe ishim shumë të ngazëllyer nga perspektiva për t’i dhënë atij një shok bashkëbisedash.
Gjatë hetimit, sonografi zbuloi një parregullsi me zemrën e Bodhit.
Në të njëjtën kohë, ne u informuam gjithashtu se ky lloj i defektit të lindur të zemrës ishte një tregues i fortë për një anomali gjenetike. Kjo ishte shumë informacion për ne që të merrnim dhe nuk ishim të përgatitur për asnjë nga këto.
Sapo morëm diagnozën, menjëherë iu bashkuam “Down Syndrome Victoria”, një organizatë që ofron mbështetje për njerëzit me Doën Sindrome dhe familjet e tyre, transmeton Gazeta Shneta.
Po, ne ishim të tronditur. Po, ne ishim të befasuar. Por në asnjë nga mendjet tona nuk kishte asnjë dyshim nëse do të vazhdonim me shtatzëninë ose jo.
Danica dhe unë kishim punuar edhe më parë me njerëz që kishin aftësi të kufizuara dhe të dy ne u kthyem në atë përvojë si diçka shumë pozitive dhe shpërblyese.
Ne nuk jemi njerëz fetarë, as të motivuar nga filozofia ‘e drejta për jetën’, por ne të dy u ndamë shumë fort që sa i përket aftësisë së kufizuar, Doën Syndrome ishte në përputhje me një jetë shumë të mirë.
Gjëja më e ngutshme për ne nuk ishte se fëmija ynë kishte Sindromin Doën, por më tepër se ai kishte një gjendje jashtëzakonisht serioze të zemrës që duhej trajtuar. /Gazeta Shneta/